MANUEL DE PIÑEIROS.

 

Na igrexa parroquial (en Vilares) e na conventual (en Sahorta de Arriba), durante as cerimonias litúrxicas comunitarias, a súa devoción destacaba: entre as duascentas, trescentas, catrocentas persoas asistentes ao acto, a súa voz característica, o seu sobreactuar místico acaramelado, delatábano e ubicábano sen o menor esforzo. Manuel de Piñeiros, fillo da señora Emilia de Piñeiros, curmán de Lucas, de Camila, de Pepe..., por lle citar parentes de proximidade, era un ser ambicioso, carente de fortuna patrimonial, un autodidacta esforzado, na procura dun ascenso pola escala que apunta directamente á burguesía, que o tiña ben difícil. Non se lle coñecen veleidades reivindicativas nin asociativo-gremiais con ningún semellante. Manuel vai por libre, reverencia o poder e , sen discusión nin reserva mental, en corpo e alma, a el se consagra e se subordina.

A xeración loureá escolarizada nos anos trinta e, máis en particular, en tempos da Segunda República, beneficiouse da calidade e do entusiasmo dos docentes, en consoancia cos novos aires pedagóxicos de modernidade aperturista, rompedora das rutinas e rémoras que mantiveran a escola medievalizada. Cabe salientar, entre a ringleira de discentes receptores daquela estupenda formación, a un Agustín González, a un Luciano Piñeiro, a un Manuel da Rouro, a Juan de Pais, a Pepe Vigo..., alumnos destacados nas súas profesións, que deixaron unha forte pegada, un paradigma, un exemplo nos eidos da cultura material e no cultivo das letras. O caso de Manuel de Piñeiros, repetimos, é un punto e á parte.

"Bos días, señor Antonio e señora Constantina, e toda a súa compaña." Manuel de Piñeiros, valéndose da súa formal (esmerada) educación, das súas cualidades engaiolantes e dalgún enchufe particular, acadou, pola vía de selección pastoril, un carguiño ("factótum") coma axudante contable na fábrica dos Carraspellos. O seu xornal, un patacón diario. Pero xa manda algo. O traballo das listas e dos números (tarefas de oficina) non lle lixa o bombacho e permítelle aprender a verse por enriba de quen cortan o peixe, límpano, enlátano, empácano e arromban o produto nas patelas. O domingo está reservado ao lecer, á lectura dos ABC atrasados do "amo", a escribir noveliñas heroicas, sentimentais, protagonizadas por xente de ben: por condes, por príncipes, por princesas..., e a se procurar, queimándose as pestanas coa luz dunha vela, unha carreira literaria de éxito. E a ver se llas publican, por entregas, no ABC, baixo o patrocinio de don Juan Ignacio Luca de Tena.

Coñecino, na década dos sesenta, á volta das Américas, traxeado ao estilo arxentino, sen un peso no peto, cortés, derramando erudición imperial e cantos patrióticos de serea, mantiña a dignidade dun fidalgo de goteira, daba algunhas clases particulares para aguantar do alento e convidaba a debater, na Casa da Rata, un proxecto ateigado de soños: "que ben nos viría, no cume da Madanela, en Monte Louro, a próxima EXPOSICIÓN UNIVERSAL, coa presenza activa de toda a hispanidade. Unha manchea de cartos e de publicidade, unha riqueza. Só faltan os apoios institucionais, unha minucia, e que tomen en conta o meu proxecto, ben documentado, ben estudado, serio, completo, sen lle cambiaren unha coma.

Cóntollo ao meu pai; o meu proxenitor enfríame o entusiasmo: "Ese home é un iluso, replícame; polo visto, pretende convertir o Monte Louro nun parafuso (un "tornillo"), sen proveito ningún, ruinoso, sen ningún sentido..."

Manuel de Piñeiros, alá polos setenta, reorientou as súas fantasías de gloria e curou a pobreza coa exportación de granito, pulido e a granel, baixo a denominación de PEDRA ROSADA PIÑEIROS DO PORRIÑO.

(Rioderradeiro)