miércoles, 25 de noviembre de 2009

O IMPOSIBLE AMOR


O IMPOSIBLE AMOR.

*

O meu amor é como un doce pranto

de mornas bágoas no solpor da vida,

como unha chuvia lene sobre a auga

dun mar feito de brétemas infindas,

ou un voar de pombas asustadas

no mencer dunha luz estremecida...

**

Meu imposible amor, ¿onde encontrarte?

Cando quixen nomearte, xa fuxiras.

***

Non te poido apreixar e non te teño,

nin sei se a túa sombra vai coa miña,

pero énchesme a alma de dozura

e no teu mel naufrago noite e día.

****

Máis alá do alén, alén dos mundos

que foron, que serán, ou non existan,

máis alá de min mesmo e dos meus soños,

para amarte revivirei das cinzas.


(Ramón Rey García: PAPELES ESCRITOS)
_
_

Era un son de buguina.




Calzada do mar.
_______________

*

Por esa torta vía

baixaron algún día

os homes para o mar...

**

A verea perdida

na bouza entretecida

que non se pode andar...

***

E só agora queda

o vento na arboreda

e a sombra no fondal...

****

E xa non hai historia.

A penas a memoria

da calzada no val...

(Agustín González López: "Era un son de buguina")

sábado, 14 de noviembre de 2009

In memoriam F.H.R.

(Parroquial de Boiro)
La acera de la muerte
___________________

Como tantos, hermano, de nosotros,
Esperabas pasar a la otra vida,
En década futura, indefinida,
Cual hace la estadística con otros.

(Vamos por el camino, como potros,
Que, inconscientes, no ven tras la torcida
De la vía la vida fenecida,
Como la ve el Señor... y ahora, vosotros.)

Esperabas la dicha de gozar
De un plácido descando merecido,
Viendo a los que te siguen a tu vera;

Pero la Imprevisible fue a truncar
El hábitat calmado de tu nido
Y traspasó tu andar a la otra acera...

****
*****
**** Esquela
_____________________

Guardo tu esquela, hermano, en la mesilla,
Mudo testigo de mi descansar;
En ella tú reposas junto a un mar,
Que congrega a los tuyos de esta orilla.

Leo el nombre de Carmen, que fue quilla
De tu barca en el último sirgar;
La que, noche tras noche, su velar
Entregó de tu vida a la barquilla.

Leo también los nombre de tus hijos:
Un Juan con doble nombre, que afincado
Está junto al latir de nuestra ría;

Leo a Pablo, al que, al fin, reconocía
En el hogar mortuorio, desolado...
¡Y tus nietas, tus prístinos alijos!
****
*****
****

Vuestra cabaña
_________________


Sé que estás a la vera del hermano,
Que fue para nosotros un imán;
Aquel, que hizo de guía y edecán
Y, siendo catedrático, era llano.

El destino os ahogó con igual mano
Y os rompió de vivir el recio afán:
Os quitó el agua y os retiró el pan
Y el resistir quedó en empeño vano.

Hoy, desde la otra orilla, nos miráis,
Cual peregrinos, que al cruzar el valle,
Pierden su rumbo cara a la montaña.

Hoy, desde vuestra orilla, contempláis,
En perspectiva extensa, nuestra calle,
Que, al fin, arribará a vuestra cabaña...

(Domingo J. Barreiros Lago)
_

lunes, 9 de noviembre de 2009

AREA MAIOR.


Area Maior, lembranza

da mocidade fuxida,

de cando eu aquí axexaba

suca-los barcos a ría.

Area Maior, preciosa

de noite coma de día,

silandeira ou ruidosa,

ti es sempre unha marabilla:

inspiración de poetas,

paisaxe de fantasía.

(Marcelo da Rabela: Marcelo García Lariño)
_

MONTE LOURO.


MONTE LOURO.

No brasón dos meus versos,
un medallón de ouro
cun nome coruscante:
¡MONTE LOURO!

Un outeiral druídico
dos séculos primeiros
ecoa os esconxuros
dos celtas vedoreiros.

O velame do vento
acanea nos mastros
dos veleiros que veñen
abalroando os castros.

Resoa o vello chifre
espertando ó xentío
nas casoupas batidas
polo forte vaguío.

E soben polas costas
do alto medioevo
as verbas mesturadas
do román e do suevo.

Hai unha lingua nova
rolando polos cons
da ribeira. Unha música
chea de doces sons.

E vai o bardo celta
polas lubres antigas
conxurando ós canouros
con versos e cantigas.

E o seu lombo de pedra
cun medallón de ouro
soergue no mallante:

¡MONTE LOURO!

(Luciano Piñeiro)


_

O CARNEIRO DA PANCHESA



















("¡Miña nai María, que se me caeu o carneiro ao pozo!"
Pepe de Beiro.)


O carneiro da Panchesa
leva na alma escondida
unha profunda ferida
que lle queima o corazón:
matouse nun farallón
a ovelliña preferida.

Fui moza de muitos anos
para ben e para mal,
e o accidente mortal
deixouno tan dolorido,
que sendo o macho corrido
tornouse sentimental.

Co balar doutras ovellas
tén os nervios destrozados;
ten os oídos cansados
de tanta monotonía:
¡mee!, ¡mee!, todo o santo día,
¡mee!, ¡mee!, por tódolos lados.

O carneiro da Panchesa
¿por que se fui?, ¿que pasou?
¿Onde demos se agochou?,
¿por que pola madrugada,
sen despedirse nin nada,
do rebaño desertou?

Agora a vella Panchesa
vai, no monte, preguntando,
tercamente rexistrando
os pinales da Devesa;
agora, a vella Panchesa,
vai pola braña gritando.

Anda, a señora María,
sen descanso, sen soxar;
día e nuite sin parar
buscando o carneiro aquel,
chamando a gritos por el
polos outeiros do mar.

Encontrouno, atotadiño,
nunha caxola metido,
chorando a moco tendido,
chorando a grito pelado,
e levouno de contado
ás cortes do Carraxido.

Nunca se recuperou,
o animal malogrouse:
saltou ao vacío e douse
no aire un pinchacarneiro,
dentro do pozo do Beiro
caiu, e suicidouse.

Bolivar, 3-03-1978. Manuel da Roura.

DE BIRULLOS PARA FÓRA..

De Birullos para fóra
vai un home navegando,
chorando, chora que chora,
chora que chora, chorando.

Coa angustia no corazón,
coa dor na alma enteira,
os ollos no Caldeirón
e coa alma na ribeira.

Adeus, toxos de Naraio,
pampillos do Pateleiro;
floriñas do mes de maio,
cereixas do "cereixeiro".

Gorrións das cabaceiras,
anduriñas do verán,
pardillos de entre as toxeiras,
paspallás: canto do pan.

Fanequiñas do queixal,
graxes de Pedra de Espiño;
lorchas baixo do pinal,
e vellos do Outeiriño.

Braña con sembra de liño,
braña con herba mollada,
braña co seu ceboliño,
braña de verde sembrada.

Mordendo o eixe a deituira,
carros cargados de argueiro,
ouvían na corredoira
e chían polo Outeiro.

Filloas das pallagueiras,
carnes mortas do porquiño,
carnes de poucas maneiras,
de todo o ano, caldiño.

Adeus mozas de Lariño
que, de Muros en manada,
íades todo o camiño
anda, berra, berra e anda.

(Manoel da Roura)

jueves, 5 de noviembre de 2009

A lancha de Batuta.



Manuel da Roura.


*****

LA LANCHA DE “BATUTA”
(Caamaño)_
_________________________


Ay, la lancha de Caamaño.
Ay, Batutiña patrón.
Ay, la caña del timón,
Atrancado el travesaño.

Ay, la amura carenada
Con percebe y “arneirón”.
Ay del redondo tapón,
De la “cadeira” tapada.

Ay de la roda gastada
Por el roce del chicote,
Ay, los senos de los cotes
Que sujetan la poutada.

Ay, que la driza mojada
No desliza en la pasteca.
Ay, que no corre ni seca.
Ay, roldana despintada.


Ay, cadena del rezón
Oxidada y carcomida.
Ay, la quilla resentida,
Las cuadernas y el timón.

Ay, la lancha de Caamaño
Zozobrada en Touriñán
El año de poco pan
Y de sardinas mal año.

Ay, Batuta, Batutiña
De la nariz remachada,
De dedos presos en liña,
Sudores de agua salada.

Patrón de puño vacío.
Patrón de caña ignorada.
Patrón sin tapa regala,
Sin “salseiros” ni rocío.

Patrón de luna en la frente.
Patrón de lluvia en la cara.
Patrón sin vela ni vara.
Patrón varado en poniente.

Patrón de barcas perdidas
Y de redes fondeadas,
De maderas encharcadas
Y de las proas hundidas.

Ay, compañero patrón
De la nariz remachada,
Ausente de la bancada,
Sin la mano en el timón.

(Manoel da Rouras, Venezuela, años 50)

Na eira de Antón Cachopa.


BAILE NO LUGAR.

(Poesia (de autor descoñecido para min) que nos ensinou o noso pai cando, a primeiros dos anos trinta, chegou dos Estados Unidos. Os beneficiarios fomos María e mais eu, e, de agora en diante, tamén vós, benqueridos amigos de O GHALIÑEIRO). Manuel da Roura.


Na eira de Antón Cachopa,
Na noite de San Xoán,
Xúntanse mozos e mozas
Para cantar e bailar.
Alí estaba Roque Troque
E mais Alberto Mirás,
Antón Grillo, Xan Raposo
Xorxe de Xan Barxolás,
Pepe, Farruco, Pendello,
Manoel de Toleirás,
Agustiño do Miñoco
Vinculeiro do lugar.

Uns cos seus calzóns de riso,
Outros de cotón de estrán,
Chaleco repinicado,
Gorriñas que xenio dan,
uns zapatitos de orella
enfurruxados coa man
e a polainiña apretada
Para mellor rebrincar.

De mozas era un ¡deus-nos-libre!,
Eran dignas de contar:
Catuxa de Pepe Longo,
Xirinea de Morás,
A Cabezuda, a Pelada,
A filla de Macanás,
E quen bouraba o pandeiro,
Margarida dos Currás.

Oito parellas xa bailan
Ao son do toroloroló...

Oíase barullada ,
Da devesa de Chinás
E decian as castañolas:
“E tarriatrís e tarriastrás”.
Non sei como demo fixo
Alberte, Alberte Mirás,
Tripoulle a Agosto nun callo
Ao tempo de estombeirar.

Agosto, así que viu esto,
Alzou de moca e, ¡zas!,
No curuto da cabeza,
Un pote como un cavás,
E fíxolle un buratás.

Deron en sacar as mocas
E de veras a vourar,
Na cabeza de quen cadra,
Pau aquí, pau acolá.
Tamén o señor abade
Ben o pode declarar,
Que foi de modo e de maneira
Que ata fuxiron os cans.
_