miércoles, 3 de febrero de 2010

A RENUNCIA.




Naquela poza,entre as pedras,


estabas ao sol, deitada


nunha camiña de musgo,


nunha camiña mollada;


fiaños de colcha verde


xogando na carne branca.


Eu, no bico dun outeiro,


miraba, muller, miraba


coma o pelo che cubría


canto a roupa destapaba,


e parecéchesme Venus


levantádose da casca.


Arrinqueime dun tirón


os anos que me sobraban


e quedei novo do trinque


fronte a ti, cara con cara.


¿Que che dixen?, ¡non o sei!,


pero, despois da falada,


había un tremer de beizos


na túa boca encarnada.


Agarrándome unha man,


apretaches con tal gana,


que me quedou naquel pulso


a túa man debuxada.








Pola ribeiriña adante,


carne con carne pegada,


alegre contrapunteo,


toladas contra toladas...


O rancor, nas malloeiras,


con cen ollos oxexaba,


facendo sumas e restas


cos anos que eu che levaba.


Ti, mentres tanto, dicías


que a idade non importaba;


pero un coitelo de medo


remexíame as entrañas.


Así foi que, pouco a pouco,


a cada paso que daba,


ía repoñendo os anos


que na poza me quitara,


ata que me fun quedando


outra vez coas miñas canas,


coas miñas patas de galo,


coa miña pel enrugada,


e cando tiven ao lombo


a idade abotoada,


fuxin, arrastrando os pés,


levando a morte na alma.



(Manuel da Roura:
Bolívar, 8/01/1979)
_