Naquela poza,entre as pedras,
estabas ao sol, deitada
nunha camiña de musgo,
nunha camiña mollada;
fiaños de colcha verde
xogando na carne branca.
Eu, no bico dun outeiro,
miraba, muller, miraba
coma o pelo che cubría
canto a roupa destapaba,
e parecéchesme Venus
levantádose da casca.
Arrinqueime dun tirón
os anos que me sobraban
e quedei novo do trinque
fronte a ti, cara con cara.
¿Que che dixen?, ¡non o sei!,
pero, despois da falada,
había un tremer de beizos
na túa boca encarnada.
Agarrándome unha man,
apretaches con tal gana,
que me quedou naquel pulso
a túa man debuxada.
Pola ribeiriña adante,
carne con carne pegada,
alegre contrapunteo,
toladas contra toladas...
O rancor, nas malloeiras,
con cen ollos oxexaba,
facendo sumas e restas
cos anos que eu che levaba.
Ti, mentres tanto, dicías
que a idade non importaba;
pero un coitelo de medo
remexíame as entrañas.
Así foi que, pouco a pouco,
a cada paso que daba,
ía repoñendo os anos
que na poza me quitara,
ata que me fun quedando
outra vez coas miñas canas,
coas miñas patas de galo,
coa miña pel enrugada,
e cando tiven ao lombo
a idade abotoada,
fuxin, arrastrando os pés,
levando a morte na alma.
(Manuel da Roura:
Bolívar, 8/01/1979)
_
