lunes, 13 de diciembre de 2010

Coma os dous de Emaús...



Paseo
____

Coma os dous de Emaús, foron subindo
Por camiños cansados costa arriba;
Pedregais costaneiros, onde a chiva,
Noutros tempos, subía ó ir fuxindo.

Coma os dous de Emaús, foron saíndo
Das terras do Rial, memoria viva,
Onde eles, nun pasado, a iniciativa
Tomaran de a outros mundo irse abrindo.

Coma os dous de Emaús, na súa lembranza
Ía el no medio deles ó chegaren
Ós Carrís coa conversa, doa a doa.

Coma os dous de Emaús... A tarde avanza,
Pero aínda non é noite, ó acadaren
Os vellos petroglifos da Alta Eiroa.

(D.J. Barreiros Lago)








Anuncio de temporal
__________


Marea baixa.
Un mar negro e xusticieiro
Amosa puñetas brancas.

A area, na costaneira,
Vaise ós poucos desangrando
En fíos de auga salgada.

Un batallón de gavotas
Forma e dalle ó vento a cara.

O río do Espadanal
Andivo excavando a praia
E a planicie do areal
Deixa ver a coitelada.

O sur fai runxi-lo mar
E o tempotal avanza,
Con hostes de escuras nubes
-Cal podros desenfreados-
Preñadas de vento e chuvia
Pola Serra do Barbanza. 



( D.J Barreiros Lago)


domingo, 5 de diciembre de 2010

"Damoa" canta por BARREIROS

                   
                        A CREBA

Dise que a Illa da Creba estaba unida antigamente á terra firme por unha ponte,
que se quebrou, e cuios restos aínda se aprecian hoxendía no fondo do mar.


                                    I

Conta unha antiga lenda, que o romano,
De ambición imperial i estirpe recia,
Asoballada Hispania e máis Gallaecia,
Achegouse a adorar o Mar Oceano.

Alí observou como un suceso estrano,
(Despois de tanta loita e peripecia)
O que afirmaba a súa crenza necia:
Que o Sol contra O das augas loita en vano.

Puido ver un solpor vivo e directo
I erixir un altar ó deus Neptuno
Na ínsua, que na ría o lombo eleva.

Fixo unha ponte rexa, dun proxecto,
Para cruzaren Xúpiter e Xuno
E consagrou a Zeus a Illa da Creba.

                        MONTE LOURO

O Monte Louro é o guardián da ría e divide a Costa da Morte, da Costa da Vida (a nosa ría).
A súa silueta inconfundible lémbralle ós que saen do noso minúsculo “Mare nostrum”cara ó Mar  de fóra,
 o “M”  da Morte  e máis do perigo.

                        II

Separando as dúas costas co seu porte,
Érguese no final da que é da Vida
A silueta, pirámide escindida,
Do monte que divide Vida e Morte.

Atopamos no leste o Mar da sorte,
Con froita mariñeira ben surtida,
Por santos insulares bendecida,
Desde o confín do sur ata o do norte.

Cara ó Mar Tenebroso, o mar da Parca
Brúa nas súas costas, nas Lobeiras,
Con bramido feroz de bravo touro.

Esta dobre pirámide, que marca
O lindeiro entre calma e borraxeiras
É o contorno inxel do Monte Louro.

                        OS RÍOS DA RÍA

As augas que baixan á nosa Ría ( as do San Francisco, o Traba, o Tambre, o Tines, o Bendimón , o Riomaior,
o Xería, etc.)  descenden bendecidas polos santos á cuias capelas bican o pé.

                       
                        III

Baixan as augas doces cara á ría,
Bendecidas por virxes e por santos:
San Francisco e San Xusto os seus recantos
Acuosos soltan coma en romaría.

Chega o Tamara desde a Nicraría
I o Tines ven falar dos seus encantos
(Linfas que visten escumosos mantos,
Doados polo Campio i a María).

Descende o Bendimón xunta o Xoán,
O Riomaior, á beira da Mariña
I Estevo ve pasar ó da Rateira.

Dos montes de Sestaio baixa ó chan
O anxélico Xería i a Neviña
Remata coa súa fonte milagreira. 

                                                                      
                                                                                  E.M. Damoa



miércoles, 1 de diciembre de 2010

De Don JOSÉ JIMÉNEZ LOZANO (respuesta manuscrita) a Pedro García Fernández.



Madrid, noviembre de 2010

Sr. Jiménez Lozano: permítame que me dirija a usted, enviando este escrito al periódico donde tal vez sea posible encontrarle; tengo que darle las gracias, nada más; ya se que usted no quiere ni eso, pero yo llevo leyéndole desde aquellos tiempos de la revista Destino, que aún conservo en casa, y luego sus libros de poesía, sus ensayos sobre Pascal, Teresa de Jesús, y sobre todo sus diarios; al fin, después de recorrer librerías de viejo, encontré Los Tres Cuadernos Rojos, que me faltaba; ya antes un amigo de Valladolid, ante mi insistencia se animó a mandármelo en fotocopia. Usted sabe bien cual es la belleza, la piedad, la verdad, el amor a las cosas sencillas que encuentro en sus escritos; hace algún tiempo creyéndome enfermo acabé en la habitación de un hospital, y mi mujer con buen sentido me llevó enseguida, las zapatillas, el pijama y “La luz de una Candela”; cuánto le agradecí que supiera tan bien lo que necesitaba. Ahora estoy terminando Los cuadernos de Rembrand, y volveré a releerlo cada noche, y usted sabe bien que su compañía con la de los señores Pascal, Kierkegaad, Bernanos y no tantos más, es lo que uno necesita para entender algo de este mundo, aunque no dejo de tomar nota de los autores que cita en sus libros y yo no conozco; es un gozo para el ánima estar entre los cuatro lectores que pedía Usted como el maestro Ezra Pound. Estos días, en mi balcón las enredaderas ponen su color rojo y se encogen hasta desaparecer para volver en la nueva primavera; al verlas pienso en cuantas veces sentí este misterio en sus escritos. Muchas gracias por tanta compañía en el camino. Es  una larga y hermosa relación de la que necesita dar señal, espero que me disculpe; muchas gracias.

Pedro García Fernández:
alfredo_maria-405.jpg
Jimenez Lozano 1.jpg






































Jimenez Lozano 2.jpg