A importancia deste individuo radica na súa carencia de importancia. Voz, a súa, como reforzada con folla de lata por cravos e chatolas; fisicamente, anódino, un setentón eivado, gordecho, tirando a pequeno; andares propios dun remador a ritmo de pé quebrado, por culpa da parálise de medio corpo que o sorprendera e castigara na puberdade. Exprésase, doutoral, coa man esquerda e tamén exerce con ela o control da dereita e trata de disimular aquela ineptitude operativa gardándoa no peto.
Tratemos de estudalo e de coñecelo (por dentro, máis a fondo) en función dos seus propios actos: ancorado no pasado franquista, é un ser oblicuo, repugnante, facha, arrastrado, nostálxico adulón dos poderes fácticos, agradecidísimo da misericordia recibida da man dos xerarcas benefactores (alcalde, xuíz, obispo, cura, coronel...) que, de cando en cando, lle tiraban un aceno, unha esmola (un patacón á gorra), que lle pasaban unha man polo lombo, cousas así de xenerosas e de dignas . E, sen embargo -segundo me contan, porque, antes de retratalo con pelos e sinais, asesóreme ben-, este "pico de loro" dispón de dons e de ferramenta pouco comúns e ten sona de hipnotizador de mulleres avariadas, necesitadas de afecto ou de compañía. No noso rueiro, hai homes (sans!) de pelo en peito que (en razón diso) o envexan, e que ata o admiran.
Fuma, decontino fuma pitos de picadura, e tamén fuma en pipa; pero, ao mesmo tempo, non para de falar e de asubiar filtrando o asubío, ao natural, por entre os dentes, para reclamar a atención de quen o escoite (en particular do sexo feminino) de lonxe e mais de cerca, coma quen lle dá de comer farangullas ás galiñas. Por iso, e polo cheiro da súa pipa, é todo un personaxe, pese ao seu lado escuro.
Fuma, decontino fuma pitos de picadura, e tamén fuma en pipa; pero, ao mesmo tempo, non para de falar e de asubiar filtrando o asubío, ao natural, por entre os dentes, para reclamar a atención de quen o escoite (en particular do sexo feminino) de lonxe e mais de cerca, coma quen lle dá de comer farangullas ás galiñas. Por iso, e polo cheiro da súa pipa, é todo un personaxe, pese ao seu lado escuro.
Velaí, na forza do día, só, apousado nun sentadoiro de merendar para catro persoas, á beira do río, a carón dos patos e dos coellos que pastan herba vizosa sen lle ter medo á xente. Hoxe é festa grande, vai haber carto fresco; porque toca partido: Celta contra Benfica. Consulta o seu reloxo, chanta a boina na croca, ergue, bótase, con toda a dignidade do mundo, a desandar o camiño que o regresa a Balaídos onde el, veterano (a veteranice é grado de sarxento para arriba), armado de chifre, exerce (polo oficio) de xefe da confraría dos "gorrillas" , comandando (dunha maneira explícita, a toque de silbato) a distribución de espazos de estacionar vehículos na Avenida Citroën. Así (ou en parte así) se gana Amadeo, coma un caporal, o respecto..., e a vida.
Arestora, na amencida, de socate, escoito o característico (non o metálico), o persoal, de maneira insistente, repetitivo, o provocador asobío do vocacional amante de vellas princesas que pasan pola alfombra de espiñas dun desamor ou por un mal trago. O reclamo esixente parte da fiestra aberta, a da luz prendida do Portal 2, do eivado do 4º B do edificio de en fronte. Amadeo Troncoso (ou Teodoro Troncoso?, debía confirmalo) debruza, pola soleira, a súa faciana de sátiro, o seu arpexio verderolo (ás veces tamén se esconde, de présa, e apaga a bombilla) na procura de agarrar polo aire a aura da muller nova (veciña del) que está a punto de coller o autobús para o traballo, da mociña (veciña del) que vai para I.E.S. do Alexandre Bóveda, da adolescente, da nena..., das fillas dos demais, pois endexamais fixo familia. Unha a unha, a punta de chifro, a todas elas desvísteas coa vista, e queda tan campante.
Amadeo! Onde vas Amadeo? Quen, presuntamente, "ama a Deus", que non o amas, que non o temes, que non o respectas, nin te respectas a ti mesmo. Miserable asubiador, cabrón de sete solas!
(Rioderradeiro)
