lunes, 13 de diciembre de 2010

Coma os dous de Emaús...



Paseo
____

Coma os dous de Emaús, foron subindo
Por camiños cansados costa arriba;
Pedregais costaneiros, onde a chiva,
Noutros tempos, subía ó ir fuxindo.

Coma os dous de Emaús, foron saíndo
Das terras do Rial, memoria viva,
Onde eles, nun pasado, a iniciativa
Tomaran de a outros mundo irse abrindo.

Coma os dous de Emaús, na súa lembranza
Ía el no medio deles ó chegaren
Ós Carrís coa conversa, doa a doa.

Coma os dous de Emaús... A tarde avanza,
Pero aínda non é noite, ó acadaren
Os vellos petroglifos da Alta Eiroa.

(D.J. Barreiros Lago)








Anuncio de temporal
__________


Marea baixa.
Un mar negro e xusticieiro
Amosa puñetas brancas.

A area, na costaneira,
Vaise ós poucos desangrando
En fíos de auga salgada.

Un batallón de gavotas
Forma e dalle ó vento a cara.

O río do Espadanal
Andivo excavando a praia
E a planicie do areal
Deixa ver a coitelada.

O sur fai runxi-lo mar
E o tempotal avanza,
Con hostes de escuras nubes
-Cal podros desenfreados-
Preñadas de vento e chuvia
Pola Serra do Barbanza. 



( D.J Barreiros Lago)


domingo, 5 de diciembre de 2010

"Damoa" canta por BARREIROS

                   
                        A CREBA

Dise que a Illa da Creba estaba unida antigamente á terra firme por unha ponte,
que se quebrou, e cuios restos aínda se aprecian hoxendía no fondo do mar.


                                    I

Conta unha antiga lenda, que o romano,
De ambición imperial i estirpe recia,
Asoballada Hispania e máis Gallaecia,
Achegouse a adorar o Mar Oceano.

Alí observou como un suceso estrano,
(Despois de tanta loita e peripecia)
O que afirmaba a súa crenza necia:
Que o Sol contra O das augas loita en vano.

Puido ver un solpor vivo e directo
I erixir un altar ó deus Neptuno
Na ínsua, que na ría o lombo eleva.

Fixo unha ponte rexa, dun proxecto,
Para cruzaren Xúpiter e Xuno
E consagrou a Zeus a Illa da Creba.

                        MONTE LOURO

O Monte Louro é o guardián da ría e divide a Costa da Morte, da Costa da Vida (a nosa ría).
A súa silueta inconfundible lémbralle ós que saen do noso minúsculo “Mare nostrum”cara ó Mar  de fóra,
 o “M”  da Morte  e máis do perigo.

                        II

Separando as dúas costas co seu porte,
Érguese no final da que é da Vida
A silueta, pirámide escindida,
Do monte que divide Vida e Morte.

Atopamos no leste o Mar da sorte,
Con froita mariñeira ben surtida,
Por santos insulares bendecida,
Desde o confín do sur ata o do norte.

Cara ó Mar Tenebroso, o mar da Parca
Brúa nas súas costas, nas Lobeiras,
Con bramido feroz de bravo touro.

Esta dobre pirámide, que marca
O lindeiro entre calma e borraxeiras
É o contorno inxel do Monte Louro.

                        OS RÍOS DA RÍA

As augas que baixan á nosa Ría ( as do San Francisco, o Traba, o Tambre, o Tines, o Bendimón , o Riomaior,
o Xería, etc.)  descenden bendecidas polos santos á cuias capelas bican o pé.

                       
                        III

Baixan as augas doces cara á ría,
Bendecidas por virxes e por santos:
San Francisco e San Xusto os seus recantos
Acuosos soltan coma en romaría.

Chega o Tamara desde a Nicraría
I o Tines ven falar dos seus encantos
(Linfas que visten escumosos mantos,
Doados polo Campio i a María).

Descende o Bendimón xunta o Xoán,
O Riomaior, á beira da Mariña
I Estevo ve pasar ó da Rateira.

Dos montes de Sestaio baixa ó chan
O anxélico Xería i a Neviña
Remata coa súa fonte milagreira. 

                                                                      
                                                                                  E.M. Damoa



miércoles, 1 de diciembre de 2010

De Don JOSÉ JIMÉNEZ LOZANO (respuesta manuscrita) a Pedro García Fernández.



Madrid, noviembre de 2010

Sr. Jiménez Lozano: permítame que me dirija a usted, enviando este escrito al periódico donde tal vez sea posible encontrarle; tengo que darle las gracias, nada más; ya se que usted no quiere ni eso, pero yo llevo leyéndole desde aquellos tiempos de la revista Destino, que aún conservo en casa, y luego sus libros de poesía, sus ensayos sobre Pascal, Teresa de Jesús, y sobre todo sus diarios; al fin, después de recorrer librerías de viejo, encontré Los Tres Cuadernos Rojos, que me faltaba; ya antes un amigo de Valladolid, ante mi insistencia se animó a mandármelo en fotocopia. Usted sabe bien cual es la belleza, la piedad, la verdad, el amor a las cosas sencillas que encuentro en sus escritos; hace algún tiempo creyéndome enfermo acabé en la habitación de un hospital, y mi mujer con buen sentido me llevó enseguida, las zapatillas, el pijama y “La luz de una Candela”; cuánto le agradecí que supiera tan bien lo que necesitaba. Ahora estoy terminando Los cuadernos de Rembrand, y volveré a releerlo cada noche, y usted sabe bien que su compañía con la de los señores Pascal, Kierkegaad, Bernanos y no tantos más, es lo que uno necesita para entender algo de este mundo, aunque no dejo de tomar nota de los autores que cita en sus libros y yo no conozco; es un gozo para el ánima estar entre los cuatro lectores que pedía Usted como el maestro Ezra Pound. Estos días, en mi balcón las enredaderas ponen su color rojo y se encogen hasta desaparecer para volver en la nueva primavera; al verlas pienso en cuantas veces sentí este misterio en sus escritos. Muchas gracias por tanta compañía en el camino. Es  una larga y hermosa relación de la que necesita dar señal, espero que me disculpe; muchas gracias.

Pedro García Fernández:
alfredo_maria-405.jpg
Jimenez Lozano 1.jpg






































Jimenez Lozano 2.jpg

miércoles, 3 de febrero de 2010

A RENUNCIA.




Naquela poza,entre as pedras,


estabas ao sol, deitada


nunha camiña de musgo,


nunha camiña mollada;


fiaños de colcha verde


xogando na carne branca.


Eu, no bico dun outeiro,


miraba, muller, miraba


coma o pelo che cubría


canto a roupa destapaba,


e parecéchesme Venus


levantádose da casca.


Arrinqueime dun tirón


os anos que me sobraban


e quedei novo do trinque


fronte a ti, cara con cara.


¿Que che dixen?, ¡non o sei!,


pero, despois da falada,


había un tremer de beizos


na túa boca encarnada.


Agarrándome unha man,


apretaches con tal gana,


que me quedou naquel pulso


a túa man debuxada.








Pola ribeiriña adante,


carne con carne pegada,


alegre contrapunteo,


toladas contra toladas...


O rancor, nas malloeiras,


con cen ollos oxexaba,


facendo sumas e restas


cos anos que eu che levaba.


Ti, mentres tanto, dicías


que a idade non importaba;


pero un coitelo de medo


remexíame as entrañas.


Así foi que, pouco a pouco,


a cada paso que daba,


ía repoñendo os anos


que na poza me quitara,


ata que me fun quedando


outra vez coas miñas canas,


coas miñas patas de galo,


coa miña pel enrugada,


e cando tiven ao lombo


a idade abotoada,


fuxin, arrastrando os pés,


levando a morte na alma.



(Manuel da Roura:
Bolívar, 8/01/1979)
_

martes, 19 de enero de 2010

van á misa (tríptico)


Van á misa (tríptico)

(por Manuel da Roura).


I.-

Vai á misa primeira
miña nai Nela;
na man, un faroliño,
dentro unha vela.

Farola de latón,
catro cristais:
catro raios de luz
horizontais.

¡Ai, miña avoa santa!,
que ti non sabes
que vai a luz contigo
por Sistamares...

Que o camiño do ceo,
que tanto qués,
telo diante de ti,
diante dos pés.

Vella Nela da Roura,
onde ides vós,
levás a Deus convosco,
levás a "Dios".


II.-

Vai á misa das nove
dona Carmelo
cunha mantela negra
de terciopelo.

Mantela negra negra,
negro rosario,
negra mirada, negro
devocionario.

Pensa dona Carmelo
que moita xente
tén mirada perversa,
concupiscente...

Que che anda o demo
ceivo entre os mortais,
atacando as virtudes
teologais.

Para dona Carmelo,
é necesario
un acto expiatorio
polo Calvario.


III.-

Para a misa das doce,
da Confraría,
vai a señora Vélez
"y compañía".

Convidarán aos santos
a unha piñata:
Hoxe cumplen os Vélez
vodas de prata.

Os santos poñeranse
capas douradas,
puntillas de ganchiño
repinicadas.

Cando a filla dos Vélez
cante baladas,
aplaudirán os santos
dando palmadas.

Cando remate a festa,
santos e santas
regalarán aos Vélez
aliñas brancas.


(Manuel da Roura:
Cd. Bolívar, 18/10/1976)