Imaxe poderosa? Si. A daquel cagadeiro de táboas realzado, coma un trono, na tarima da esquerda, a escasas dez cuartas do chan, que non era completamente chan, senón un sucedáneo de toxos, de xestas, de batume... pensado para fozar e para dormir o porco, e deixar paso libre ás galiñas. Aí, foi aí onde lle vin as cachas (e o cu) a Micaela. Non o busquei; cadroume; ía botar unha mexada na corte e, misterios do azar, coincidimos: ela, coa súa necesidade perentoria, ignorante de min, xa ela se me adiantara e andaba ben metida (e a fondo) na faena, e eu, que chego e que me poño a derramar a eito e que a vexo de esguello, e que aproveito a visión panorámica para coller cultura. O momento quédame incorporado para o resto da vida.
Na escola das GHATADAS tiñamos dúas mestras polo prezo dunha, pero a oficial, a señora Juana, entre segrar e monxa, entre muller e un ser insípido, de escaiola, era quen mandaba e, decote, impartía as clases de silabario, e impuña disciplina, e daquela maneira. A señora Águeda, a irmá, pola contra, ofrecía o contraste liberal, compracente, pola outra cara da mesma moeda: policía malo / policía bo. A señora Juana (volvo á señora Juana) practicaba unha relixión de secaño, rigorosa, sobrecargada de rezos e de xaculatorias, e sempre andaba queixosa e moi necesitada de calor humano, que os nenos e nenas, axeonllados debaixo da mesa profesoral, lle proporcionaban, por quendas, nos pés (fríos!!!), ata quecerllos ou que lle pasase a súa dor de cabeza, por conviviren os dous males asociados.
Outra estampa? A do patio. E no patio, a merda de ghaliña, polos catro puntos cardinais, na parte cimentada e na parte sen cimentar, por todo. Tiñan as GHATADAS unha ducia e pico de ghaliñas (algunhas que lles din franciscanas) defecantes a tempo completo. Quen recollía, quen limpaba, quen? Nós, nós relizabamos esa tarefa, sen vir especificada no noso contrato discente, e o solo habería quedar inmaculado, coma unha patena. Os cativos (e as cativas) de tres, catro, cinco, seis (raros os de seis) non se saben negar e, se non os malician desde fóra, toman estas cousas en broma, en plan xogo, unha especie de recreación que non lles cansa, por ser tan diferente.
Na aula, unha habitación, se non me lembro mal, de tres ventás, seremos sobre vinte. A señora Juana controlábanos coa vista, coa palabra e, en casos considerados extremos, coa vara. Ela sabíache moi ben o que facía: aprendíanos a nos ver a nós mesmos tal como ela nos vía: aos "ricos", de "ricos"; aos de "medio pelo", de "medio pelo", e aos do "cu rachado", da pouquiña cousa que en realidade éramos; porque así nos correpondía.
"A ver, quen se atreve a falar, hoxe, do mar, do grande que é, do perigoso que é, e das súas grandísimas riquezas? A ver, quen?"
"Eu!!!"
"Ah, ti???"
"Eu, si, eu, porque o mar é noso."
"É voso!?, madia leva, conque voso, eh!, quen volo dera!!!"
"Si, señora, é noso, do meu pai, e o Lagho de Louro é dos Ghrelos."
A reprimenda, a argumentación da profe na miña contra, escúsovos dicir, contou coa total aquiescencia dos meus condiscípulos e amigos; pero non me convenciu nin me venciu e, en chegando á casa, miña nai recuperoume da humillación e restaurou o meu ego.
Non escarmentei. "Toca falar dos cartos, do seu valor, de para que serven, que é o que se pode e se debe facer con eles"- propuxo a señora Juana.
"Pepiño, tés visto algunha vez un billete de dez pesos?" "Si, señora." "E de vinte?" "Non, non os vin polo de agora." "Os que andan polo mundo téñenos visto." "Os de 1000 pesetas, eses si que son raros, nin tan sequera haberá un en Louro. E, se o hai, terao Curuto, Xulio ou Xan de Benita, que veu rico dos Estados Unidos; pero, aínda así, non o creo".
"Pois nós..., nós témolo, temos, polo menos, un de 1000 e dous de 500, que llos vin meter a miña nai dentro das pastas dun libro, EL AVIÓN DE LA SANGRE."
Á señora Juana esgotóuselle a paciencia comigo: mandoume calar e chamounos (a meu pai, a miña nai, á nosa familia ao completo) "miserables", "cheirentos", e outras delicadezas.
Daquela, miña nai, despois de tratar pola noite o caso con meu pai e coa miña avoa, á primeira hora da mañá seguinte, foilles pagar o mes as GHATADAS e trouxo o meu banco de estudar de volta para a casa. Empecei ao día seguinte nas EDUARDINAS, que viñeran de Bilbao falando castellano e abriran parvulario na Fonte do Campo, a trinta metros da casa dos do Aleghre, antes da Lavandeira. Elas, as Eduardinas expropiáronme unha navalliña, coma se se perdese. Tampouco traguei. Pero é outra historia.
(Rioderradeiro)
No hay comentarios:
Publicar un comentario